ان دختر شبیه به طوفان بود. فردی که بی پروا فصل ارام زندگی او را اشفته کرد. "از رابطه با من هیچ چیز خوبی نصیبت نمیشه." "چرا؟بخاطر شایعاتت؟من بهشون اهمیتی نمیدم." باید او را رد کنم یا بپذیرم؟ شبی را که من به خاطر آن ضربات بی شمار با عذاب گذراندم بعد از ۱۳ سال تکرار شد. به خاطر او بود که می خواستم اوایلش را به یاد بیاورم. "مردی که فقط بعد یه بوسه فرار میکنه؟" "کسی که...اول فرار کرد تو بودی." "پس دوسش نداشتی؟" ترجیح می دادم همانطور که در چشمانم می نگریست و با ان گلویش مرا تحریک می کرد، گازش بگیرم و ان را تکه تکه کنم. "تو...تو کارت تو دیوونه کردن مردم خوبه." ان دختر چیزی نبود که او از ابتدا توانایی اجتناب از او را داشته باشد.این تعریف او از "یون جونیونگ" بود.