Ben, güvendiğim bir insanın ellerinde can veren 300 yaşından büyük bir cadıyım. Sonsuza kadar bu ruhani dünyada sıkışıp kalacağımı düşünmüştüm ama kardeşlerin taht için gözlerini kırpmadan birbirlerini öldürdüğü şiddetli ve kanlı bir imparatorluk ailesinin prensesi olarak reenkarne oldum. Dürüst olmak gerekirse, bu gidişle bir sonraki imparator ben olmalıyım. Tüm kıtayı fethedeceğim ve Lacuz’dan tatlı intikamımı alacağım. Ve böylece cadı rolüme yakışır bir biçimde kötüye ve kötülüğe başvurdum. “Hey, sen. Benim vasalım ol.” Yok edici gücümle prensese karşı bile kazanmıştım. Bu yüzden herkesin benden korkacağını düşündüm ama… “Bunu senin için aldım. İster ye ister çöpe at.” “Bana bir kez dokunamaz mısın? Başkalarına başımı okşadığını söylersem çok kıskanırlar.” …Ne oluyor be? Onlara ne oluyor? Bu imparatorluk ailesi şiddet ve cinayetle dolu değil miydi? Beni öldürmeye çalışıyor olmaları gerekmez mi? “Daha fazlasını yapmaya devam et. Çok tatlısın.” “Ne yaparsan yap çok tatlısın, o yüzden her şeyi yapmakta özgürsün” “Birini öldürsen bile sevimli olursun…” Bunların çoğu çıldırmış olmalı. Hepsi bana karşı koşulsuz sevgi ve şefkat gösteriyorlar. “Senden 200 yaş küçük bir adam hakkında ne düşünüyorsun?” İşleri daha da kötüleştirmek için sihirli kulenin baş büyücüsü, tam bir saçmalık; şimdi bana yapışıyor. …Tahtın sahibi ben olabilecek miyim?